Muzuem etnograficzne w Krakowie.

A dokładnie główny oddział im. Seweryna Udzieli przy ul. Krakowskiej.

http://etnomuzeum.eu/ 

Zebrałam się w końcu, bo poszukuję wzorów z Doliny Popradu- chust czepcowych, pasów męskich, oraz zawieszek ozdobnych do korali.

Długo by wyjaśniać zawiłości grup etnograficznych samej Doliny Popradu, więc skupie się na samym muzeum. Bo wzorów dla siebie nie znalazłam.

Muzeum liczy sobie 3 poziomy. Parter i pierwsze piętro to ekspozycje stałe- wnętrza domostw, kuźni, foluszu etc. oraz elementy stroju, narzędzia gospodarcze, rzemieślnicze, przedmioty codziennego użytku. Parę zdjęć tematycznych, film o tym jak stawiali klocek drewna w sali, która miała być chlubą, a zrobiła się śmietnikiem.

Trzecie piętro poświęcone świątkom, obrazom, kapliczką- było dziś reorganizowane i zamknięte.

Budynek jest zabytkowy i przystosowany do roli muzeum. Tak sobie, bo oglądając pierścionki z koralem, słyszysz jak ktoś korzysta z ubikacji. 

Jednak prawdziwą tragedią jest oświetlenie... Zdjęcia można cykać do woli, byle bez flesza- o ironio, wszystko jest i tak za szybą więc z fleszem było by większe NIC, niż bez flesza.

Parter prezentujący wnętrza domostw- np. krakowskiego, podhalańskiego- dobre, białe światło ma tylko na korytarzu. Chcąc stworzyć klimat, ekspozycja jest tak ciemna, jak mogły być ciemne komory chat- co dziwne, bo wnętrza są wyposażone bogato i przestronnie. Żeby cokolwiek zobaczyć w kredensie, należało włożyć w niego nos, albo przyjść z własną świeczką(!). Za to jasna jest kuźnia i poprawnie jasna sala szkolna. Być może należało pstryknąć gdzieś kontakt?

Ekspozycja strojów i przedmiotów- światło żółte. A przynajmniej tak było ono przeze mnie odbierane w korytarzu ze szpalerem strojów z całej polski. Robiąc zdjęcia aparat piszczał mi że przechodzi w tryb nocny na automacie, każde kolejne ręczne ustawianie kończyło się jeszcze większą mgłą i szarówką. Próbowałam telefonem- to samo. Widocznie, na dobre zdjęcia tam, trzeba wziąć statyw, siostrę lub innego fachowca, albo lepszy sprzęt. W google można znaleźć wyraźne zdjęcia- choć mało.

Kolejna fatalna rzecz- opisy. Prawie brak.

Pomijam datowania i wykazania okręgu skąd rzecz pochodzi- czasem jest to nie do określenia, ale opis dla laika typu "to służyło do tego", czasem bardzo wiele by wyjaśnił, mimo pozornie jasnego umiejscowienia w kącie np. z pułapkami kłusowniczymi. 

Cała wystawa mooooooocno ogólna. Ale to już wina ograniczonego miejsca i zbyt wygórowanych oczekiwań z mojej strony. Jeśli chce się zobaczyć i dowiedzieć więcej, nie ma innej rady jak umawiać się na kwerendę. Za to pierwszy raz w muzeum spotkałam się z tak szczerymi uśmiechami od pań pilnujących sal. I na prawdę "dzień dobry" i na prawdę "służę pomocą".

A jeśli chcecie wiedzieć jak wystawy w muzeach ogląda człowiek tak niski jak ja, to:

Musiałam stanąć na palcach, wiec i poruszone, a i tak jak widzicie zwęża się ku górze, więc jest jeszcze wysoko.

Wbrew wszystkim moim marudzeniom- polecam.

Ja tam pojechałam w konkretnym celu i po salach szukałam konkretnych, interesujących mnie rzeczy. Dla ogólnego zwiedzania, muzeum jest bardzo bogate tematycznie, ponieważ porusza kulturę materialną i duchową ludności wiejskiej. Codzienne czynności- sianokosy, przechowywanie żywności, święta- Wielkanoc, Boże Narodzenie, etapy życia- od narodzin po zaślubiny, a prawdziwą perłą jest ten długi korytarz strojów, który płynnie i miło się ogląda.

Kołnierz (suka) do sukmany (kierezji).

Szczurowa, pow. Brzesko, woj. małopolskie 
1880 rok

Gorset damski- strój Rzeszowski.

Chusta czepcowa.
Kraków, Kantorowice.
XIX/XX w.

Gorset.
Modlnica, pow. Karków, woj. małopolskie
pocz. XX w

Strój damski Krakowiaków Zachodnich.
Kraków- Bronowice

Koszula damska.

Żądłowice, pow. Opoczno, woj. łódzkie
ok. 1930 rok

Post proszę czytać na wesoło, bo znana jestem z kręcenia nosem. 

Po własne zdjęcia i własne opinie wyganiam Was do muzeum. Warto.