Portret 1000 i jednej nocy.

Mocno sobie schlebiłam tytułem, ale już spieszę z tłumaczeniem.

Najczęściej inspiracje łapię, podczas wykonywania czegoś całkiem innego. Rzadko kiedy w mojej głowie rodzi się pomysł, który później trzeba opracować. dopracowywać, poszukiwać różnych wariantów. Jestem głównie kopistą i wynika to (jak chce sądzić) z zawodu. W konserwacji, czy w sztukatorstwie nie ma raczej miejsca na własną twórczość, wszystkie czynności skupiają się na odtwórstwie. To z kolei ciągnie temat rekonstrukcji strojów historycznych- ale o tym jeszcze nie raz.

W tym przypadku siedziałam wygodnie na wersalce i haftowałam, jednym okiem oglądając fatalny w scenografii, ale o zgrozo niesłychanie wciągający, serial "Wspaniałe stulecie". Nawlekam kolejną nitkę na igłę, źle życząc czarnemu charakterowi i nagle bum!

To światło, ten układ, te zmarszczki, broda i łysina. To! No i nowe kredki leżące na wyciągniecie ręki. Haft poszedł w kąt.

Dlatego "portret tysiąca i jednej nocy"? Bo serial opowiada o życiu sułtana Sulejmana Wspaniałego, a przedstawia jednego z aktorów, grającego postać głównego sędziego Konstantynopola.

Nie pisze tego by pochwalić się Wam nie wiadomo jakim osiągnięciem. Portret jest średni, a kartka to papier do drukarki- tylko takie miałam w sobotnią noc pod ręką. Cała radość jest w nowych kredkach i etapach wyłaniania się. Najczęściej większość z moich rysunków trafia do teczki by umrzeć w zapomnieniu, bo efekt końcowy jest taki sobie, lub całkiem nieudany. Cieszy mnie sam proces rysunku, tego jak nabiera kształtów i tego że odpowiedni kolor uzyskuje dopiero po nałożeniu 5 koloru kredki w to samo miejsce. No i cieszą mnie nowe kredki...

Po kolei. Print screen  z serialu i krok po kroku wyłaniania się.